Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/026

 — No, doniu, nic ci — mówiła czarownica. — Ty się widać jego przelękła i pomroka cię chwyciła — ale pomroka przejdzie, a zdrowie przyjdzie. Ty jak orzech dziewczyna, tobie długo jeszcze na świecie żyć i szczęścia używać.
 — Ktoś ty jest? — spytała słabym głosem kniaziówna.
 — Ja? sługa twoja — bo on tak kazał.
 — Gdzie ja jestem?
 — W Czortowym jarze. Szczera tu pustynia, nikogo tu nie zobaczysz, prócz niego.
 — Czy i ty tu mieszkasz?
 — Tu nasz chutor. Ja Dońcówna, brat mój pod Bohunem pułkownikuje, dobrych mołojców wodzi, a ja tu siedzę — i będę ciebie pilnowała w tej komnacie złocistej. Z chaty terem! — aż łuna bije! to on dla cię wszystko to przywiózł.
 Helena popatrzyła w hożą twarz dziewki i twarz ta wydała jej się pełną szczerości.
 — A będziesz ty dobra dla mnie?
 Białe zęby młodej wiedźmy zabłysły w uśmiechu.
 — Będę. Zaśbym nie była! — rzekła — ale i ty bądź dobrą dla atamana. On sokół, on sławny mołojec, on ci...
 Tu wiedźma schyliła się do ucha Heleny i zaczęła jej coś szeptać, wkońcu wybuchnęła śmiechem.
 — Precz! — krzyknęła kniaziówna.

---