Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/028

 — Ty ich mordowała?
 — Kto mordował, to mordował! Chce kto wróżby, czeka u jaru, a ja do koła idę. Co zobaczę w wodzie, to pójdę i powiem. Zaraz i dla ciebie będę patrzyła, jeno nie wiem, czy się co pokaże, bo nie zawsze widać.
 — Byleś co złego nie zobaczyła.
 — Jak będzie co złego, to nie pojedziesz. I takbyś lepiej nie jechał.
 — Muszę. Do mnie Chmielnicki pismo do Baru pisał, żeby ja wracał i Krzywonos przykazywał. Teraz na nas Lachy z wielką siłą idą, więc i my musimy do kupy.
 — A kiedy wrócisz?
 — Ne znaju. Będzie wielka bitwa, jakiej jeszcze nie bywało. Albo nam śmierć, albo Lachom. Jeśli nas pobiją, to tu się schronię, jeśli my pobijemy — to wrócę po moją zuzulę i do Kijowa z nią pojadę.
 — A jak zginiesz?
 — Od tego ty worożycha, żebym wiedział.
 — A jak zginiesz?
 — Raz maty rodyła.
 — Ba! A co ja mam z dziewczyną wtedy robić? Głowę jej ukręcić, czy jak?
 — Dotknij ty jej ręką, a ja cię każę wołami na pal nawlec.
 Watażka zamyślił się ponuro.
 — Jeśli zginę, tak ty jej powiedz, żeby mnie ona prostyła.
 — Hej, newdiaczna to Laszka, że za takie kochanie cię nie kocha. Żeby tak na mnie, jaby ci nie była oporna — hu! hu!