Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/030

wodospadu; wnet wartka fala napłynęła zdwojonym pędem przez koryto; koło zaczęło się obracać szybciej, aż wreszcie zakrył je pył wodny; zbita na miazgę piana kłębiła się pod kołem, jak ukrop.
 Wiedźma wbiła swoje czarne oczy w owe wary i chwyciwszy się za warkocze koło uszu, poczęła wołać:
 — Huku! huku! pokaż się! W kole dębowem, w pianie białej, w tumanie jasnym, zły ty, czy dobry, pokaż się!
 Bohun zbliżył się i siadł przy niej. Twarz jego wyrażała obawę i gorączkową ciekawość.
 — Widzę! — krzyknęła wiedźma.
 — Co widzisz?
 — Śmierć mojego brata. Dwa woły Dońca na pal naciągają.
 — Do czorta z twoim bratem! — mruknął Bohun, który czego innego chciał się dowiedzieć.
 Przez chwilę słychać było tylko hurgot koła, obracającego się jakby z wściekłością.
 — Sina u mego brata głowa, sineńka, kruki go dziobią! — rzekła wiedźma.
 — Co więcej widzisz?
 — Nic. — O jaki siny! Huku! huku! w kole dębowem, w pianie białej, w tumanie jasnym, pokaż się! — Widzę.
 — A co?
 — Bitwa! Lachy uciekają przed mołojcami.
 — A ja gonię?
 — Widzę i ciebie. Ty się z małym rycerzem potykasz. Hur! hur! hur! Ty się małego rycerza strzeż.
 — A kniaziówna?