Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/048

 — Za służbą idąc, nie mogę być rozkazom J. M. pana powolny.
 — Czekaj! — mówił Łaszcz z uporem pijanego człowieka. — Tobie służba, nie mnie. Mnie tu nikt nic do rozkazania nie ma.
 Poczem zniżywszy głos, powtórzył pytanie:
 — A gładka była, co?
 Brwi porucznika zmarszczyły się.
 — Tedy powiem waszmości panu, że bolączki lepiejby nie tykać.
 — Nie tykać? Nie bój się. Jeśli była gładka, to żyje.
 Twarz Skrzetuskiego powlokła się śmiertelną bladością, ale się pohamował i rzekł:
 — Mości panie... bym nie zapomniał, z kim mówię...
 Łaszcz wytrzeszczył oczy.
 — Co to grozisz aspan? aspan mnie?... dla jednej gamratki?
 — Ruszajże, mości strażniku, w swoją drogę — huknął, trzęsąc się ze złości stary Zaćwilichowski.
 — A wy chłystki, szaraki, sługusy! — wrzeszczał strażnik. — Mości panowie, do szabel!
 I wydobywszy swoją, skoczył nią do Skrzetuskiego, ale w temże mgnieniu oka żelazo świsnęło w ręku pana Jana i szabla strażnika furknęła jak ptak w powietrzu, on sam zaś zachwiał się z rozmachu i padł jak długi na ziemię.
 Pan Skrzetuski nie dobijał, jeno stał blady jak trup, jakby oduszony, a tymczasem zerwał się tumult Z jednej strony skoczyli żołnierze strażnikowi, z drugiej dragoni Wołodyjowskiego sypnęli się jak pszczoły z ula. Rozległy się krzyki: „bij! bij!“ Wielu nadlatywało, nie