Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/050

 — Mości książę, ja byłem świadkiem — rzekł.
 — Ja tu nie racye dawać przyszedłem, jeno kary żądać — wołał Łaszcz.
 Książę zwrócił się ku niemu i utkwił w niego oczy.
 — Powoli, powoli! — rzekł z cicha i z przyciskiem.
 Było coś tak strasznego w jego oczach i przyciszonym głosie, że strażnik, choć słynny z zuchwałości, zamilkł nagle, jakby mowę stracił, a panowie aż przybledli.
 — Mów waść! — rzeki książę do Zaćwilichowskiego.
 Zaćwilichowski opowiedział rzecz całą, jak nieszlachetnym i niegodnym, nietylko dygnitarza, ale i szlachcica, sentymentem powodowany pan strażnik, począł przeciw boleści pana Skrzetuskiego bluźnić, a następnie z szablą się na niego rzucił; jaką moderacyą, jego wiekowi prawdziwie niezwyczajną, okazał namiestnik, tylko na wytrąceniu napastnikowi oręża poprzestając — na koniec staruszek tak skończył:
 — A jako mnie Wasza Książęca Mość zna, iż do siedmdziesięciu lat łgarstwo warg moich nie skalało i póki żyw będę nie skala, tak pod przysięgą jednego słowa w relacyi mojej zmienić nie mogę.
 Książę wiedział, że słowo Zaćwilichowskiego złotu równe, a przytem zbyt dobrze znał Łaszcza. Ale na razie nie odrzekł nic, jeno wziął pióro i począł pisać.
 Skończywszy, spojrzał na pana strażnika.
 — Sprawiedliwość będzie waszmości panu wymierzona — rzekł.
 Pan strażnik usta otworzył i chciał coś mówić, ale słowa mu jakoś nie dopisały, więc wsparł się w bok, skłonił się i wyszedł dumnie z izby.