Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/052

tuski stawał się jednym z pierwszych oficerów księcia wojewody ruskiego.
 Ale gdy przyjaciele rozpływali się z radości, winszując mu nowego zaszczytu, twarz jego nie zmieniła się ani na chwilę i pozostała tak samo surową i kamienną, bo już nie było takich godności a dostojeństw na świecie, któreby mogły ją rozjaśnić.
 Wstał jednak i poszedł dziękować księciu, a tymczasem mały Wołodyjowski chodził po jego kwaterze, zacierając ręce.
 — No, no! — mówił — porucznik nominowany w husarskiej chorągwi! W takich młodych latach jeszcze się to chyba nikomu nie zdarzyło.
 — Żeby mu Bóg wrócił tylko szczęście! — rzekł Zagłoba.
 — Ot, co jest! ot, co jest! Uważaliście, że ani drgnął.
 — Wolałby się on tego zrzec — rzekł pan Longinus.
 — Mości panie — westchnął Zagłoba — cóż dziwnego! Jabym oto te moje pięć palców za nią oddał, chociażem nimi chorągiew zdobył.
 — Tak to tak!
 — Ale to pan Suffczyński musiał umrzeć? — zauważył Wołodyjowski.
 — Pewnie, że umarł.
 — Kto też namiestnictwo weźmie? Chorąży młodzik i dopiero od Konstantynowa funkcyę sprawuje.
 Pytanie to pozostało nierozstrzygnięte — ale odpowiedź na nie przyniósł z powrotem sam porucznik Skrzetuski.
 — Mości panie — rzekł do pana Podbipięty — książę mianował waści namiestnikiem.