Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/066

dnią straż książęcą i wierzą, że cała potęga idzie za nami. Ale musimy pomyśleć, aby się zaś nie obaczyli, widząc, iż jedna kupa wszędzie chodzi.
 — A długoż my tak będziem chodzić? — spytał pan Zagłoba.
 — Póki o Krzywonosie nie będziem wiedzieć, co postanowił.
 — Ba, to i na bitwę może do obozu nie zdążymy.
 — Być to może — odrzekł pan Skrzetuski
 — Mości panie, wielcem z tego nie rad — rzekł szlachcic. — Zaprawiło się trocha ręce na hultajstwie pod Konstantynowem, zdobyło się tam coś na nich. Ale to psu mucha! palce świerzbią...
 — Może tu waszeć więcej bitew zażyjesz, niż sam myślisz — odparł poważnie pan Skrzetuski.
 — O! a to quo modo? — pytał dość niespokojnie Zagłoba.
 — Bo lada dzień możem się natknąć na nieprzyjaciela, a choć nie po to tu jesteśmy, by mu orężem drogę zagradzać, przecie wypadnie się bronić. Ale wracam do materyi: trzeba nam więcej kraju zająć, aby w kilku miejscach na raz o nas wiedziano, tu i owdzie opornych wyciąć, by się groza rozniosła, a wszędy wieści puszczać; dlatego mniemam, iż wypadnie nam się rozdzielić.
 — Tak i ja mniemam — rzecze Wołodyjowski — będziem im się w oczach mnożyć i ci, co uciekną do Krzywonosa, o krociach będą gadali.
 — Mości poruczniku, waszmość tu wodzem, tedy rozporządź — rzekł Podbipięta.
 — Pójdę ja na Zinków, ku Sołodkowcom, a jak będę mógł, to dalej — mówił Skrzetuski — waćpan.