Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/092

 — Cóż u licha — myślał — czy potom się z łyk uwolnił, żeby się na nich powiesić?
 I znowu fortele poczęły mu huczeć w głowie, ale było ich takie mnóstwo, że ani rusz wybrać.
 Tymczasem szarzało coraz bardziej. Okolice chaty poczęły się wychylać z cienia, dach chaty powlókł się jakoby srebrem. Już pan Zagłoba mógł dokładniej odróżnić pojedyncze grupy na majdanie, już dojrzał czerwoną barwę swych ludzi, leżących koło studni — i baranie kożuchy, pod którymi spali mołojcy wedle chaty.
 Nagle jakaś postać podniosła się z szeregu śpiących i poczęła iść wolnym krokiem przez majdan, zatrzymując się tu i ówdzie koło ludzi i koni; chwilkę pogadała z mołojcami, pilnującymi jeńców, i nakoniec zbliżyła się do chlewa. Pan Zagłoba sądził w pierwszej chwili, że to jest Bohun, zauważył bowiem, że strażnicy rozmawiali z ową postacią, tak jak podwładni z przełożonym.
 — Ej! — mruknął — żebym to miał teraz guldynkę w ręku, nauczyłbym cię, jak to nogami się nakrywać.
 W tej chwili postać owa podniosła głowę i na twarz jej padł szary blask świtu — to nie był Bohun, ale sotnik Hołody, którego pan Zagłoba poznał natychmiast, bo go znał doskonale jeszcze z tych czasów, gdzie dotrzymywał Bohunowi kompanii w Czehrynie.
 — Chłopcy! — rzekł Hołody — a nie śpicie?
 — Nie, bat’ku, choć i chce się spać. Czasby nas zmienić.
 — Zaraz was zmienią. A wraży syn nie uciekł?
 — Oj, oj! Chyba dusza z niego uciekła, ojcze, bo się ani ruszył.