Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/093

 — Szczwana to liszka. A obaczcie no, co się z nim dzieje, bo on gotów się w ziemię zapaść.
 — Zaraz! — odrzekło kilku mołojców, zbliżając się ku drzwiom chlewa.
 — Stoczcie też i siana ze stropu. Konie wytrzeć! Ze wschodem ruszamy.
 — Dobrze, bat’ku.
 Pan Zagłoba, porzuciwszy co tchu swoje stanowisko przy dziurze w dachu, przyczołgał się do otworu w stropie. Jednocześnie usłyszał skrzyp drewnianej zawory i szelest słomy pod nogami mołojców. Serce biło mu młotem w piersi, a ręką ściskał głownię szabli, ponawiając sobie w duchu śluby, że prędzej da się spalić razem z chlewem, lub na sieczkę pociąć, niż żywcem wziąć. Spodziewał się też, że lada chwila mołojcy podniosą wrzask straszliwy, ale się omylił. Czas jakiś słychać było, jak chodzili coraz to śpieszniej po całym chlewie, nareszcie jeden ozwał się:
 — Jaki tam czort? nie mogę go zmacać! My go ot tu rzucili.
 — Niesamowity, czy co? Skrzesz ognia, Wasyl, ciemno tu jak w lesie.
 Nastała chwila milczenia; Wasyl szukał widocznie hubki i krzesiwa, drugi zaś mołojec począł wołać z cicha:
 — Pane szlachcic, odezwij się.
 — Całuj psa w ucho! — mruknął Zagłoba.
 Wtem żelazo poczęło szczękać o krzemień, sypnął się rój iskier i rozświecił ciemne wnętrze chlewa i głowy mołojców, przybrane w kapuzy, poczem zapadła ciemność jeszcze głębsza.
 — Niema! niema! — wołały gorączkowe głosy.