Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/094

 Wówczas jeden z mołojców poskoczył ku drzwiom.
 — Bat’ku Hołody! bat’ku Hołody!
 — Co takiego? — pytał sotnik, ukazując się we drzwiach.
 — Niema Lacha!
 — Jakto niema?
 — W ziemię zapadł! Niema nigdzie. O Hospody pomiłuj! My ogień krzesali — niema!
 — Nie może być. Oj, byłoby wam od atamana! Uciekł czy co? pospaliście się?
 — Nie, bat’ku, my nie spali. Z chlewa on nie wyszedł naszą stroną.
 — Cicho! nie budzić atamana — jeśli nie wyszedł, to musi gdzieś być. A wy wszędzie szukali?
 — Wszędzie.
 — A na stropie?
 — Jak jemu było na strop leźć, kiedy był w łykach.
 — Durny ty! Żeby on się nie rozwiązał, toby tu był. Szukać na stropie. Skrzesać ognia!
 Sypnęły się znowu iskry. Wieść przeleciała wnet przez wszystkie straże. Poczęto się tłoczyć do chlewa z owym pośpiechem, zwyczajnym w nagłych razach; słychać było szybkie kroki, szybkie pytania i jeszcze szybsze odpowiedzi. Rady krzyżowały się, jak miecze w boju.
 — Na strop! na strop!
 — A pilnuj z zewnątrz!
 — Nie budzić atamana, bo będzie bieda!
 — Niema drabiny!
 — Przynieść drugą!
 — Niema nigdzie!
 — Skoczyć do chaty, czy tam niema?