Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/095

 — O Lach przeklęty!
 — Leść po węgłach na dach, dachem się przedostać.
 — Nie można, bo wystaje i podbity deskami.
 — Przynieść spisy. Po spisach tędy wejdziemy. A sobaka! drabinę wciągnął!
 — Przynieść spisy! — zabrzmiał głos Hołodego.
 Mołojcy skoczyli po spisy, inni zaś popodnosili głowy ku stropowi. Już też rozpierzchłe światło wniknęło przez otwarte drzwi i do chlewa, a przy jego niepewnym blasku widać było kwadratowy otwór stropu, czarny i cichy.
 Z dołu ozwały się pojednawcze głosy:
 — No, pane szlachcic! Spuść drabinę i zleź. I tak się nie wymkniesz, poco ludzi trudzić. Zleź, zleź!
 Cisza.
 — Ty mądry człowiek! Żeby tobie to co pomogło, tak tyby siedział, ale że to tobie nie pomoże, tak ty zleziesz dobrowolnie — ty dobry!
 Cisza.
 — Zleź, a nie, to ci skórę ze łba zedrzemy, łbem na dół w gnój cię zrzucimy!
 Pan Zagłoba pozostał równie głuchy na groźby, jak na pochlebstwa, i siedział w ciemnościach, jak borsuk w jamie, gotując się do zaciętej obrony. Tylko szablę coraz mocniej ściskał, i sapał trochę i w duchu pacierz szeptał.
 Tymczasem przyniesiono spisy, związano trzy w pęk i postawiono ostrzami ku otworowi. Panu Zagłobie przemknęła przez głowę myśl, czyby nie porwać ich i nie wciągnąć — ale pomyślał także, że dach może być za