Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/096

nizko i że nie zdoła ich wciągnąć zupełnie. Zresztą przyniesionoby w tej chwili inne.
 Tymczasem cały chlew napełnił się mołojcami. Niektórzy świecili łuczywem, inni poznosili najrozmaitsze drągi i drabiny od wozów, które okazały się za krótkie, więc związano je co duchu rzemioniami, bo po spisach trudno istotnie było się wspinać. Jednakże znaleźli się chętni.
 — Ja pójdę — wołało kilka głosów.
 — Czekać na drabinę! — rzekł Hołody.
 — A co szkodzi, bat’ku, popróbować po spisach?
 — Wasyl wlezie! — on tak jak kot chodzi.
 — To próbuj.
 A inni poczęli zaraz żartować:
 — Ej ostrożnie! On szablę ma, szyję utnie — obaczysz.
 — Sam za łeb złapie i wciągnie, a tam cię opatrzy jak niedźwiedź.
 Wasyl nie dał się stropić.
 — On znaje — rzekł — że niechby on mnie palcem dotknął, czortaby mu ataman dał zjeść i wy, braty.
 Było to ostrzeżenie dla pana Zagłoby, któren siedział cicho, ani mruknął.
 Lecz mołojcy, jako to zwykle między żołnierzami, wpadli już w dobry humor, bo całe zajście poczęło ich bawić, więc dalej przymawiać Wasylowi.
 — Będzie jednym durnym mniej na świecie, na białym.
 — On tam nie będzie zważał, jak my jemu zapłacim za twoją szyję. On śmiały mołojec.
 — Ho! ho! On nie samowity. Czort jego wie, w co