Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/141

przysuwała się nieznacznie do rycerza i wreszcie znalazła się tuż przy nim.
 — Dzień dobry waćpanu — rzekła — dawnośmy się nie widzieli.
 — Oj panno Anno — odrzekł melancholicznie pan Michał — siła wody upłynęło i w niewesołych czasach się znów widzimy — i nie wszyscy.
 — Pewnie że nie wszyscy, tylu rycerzy poległo!
 Tu westchnęła Anusia, po chwili zaś mówiła dalej:
 — I my nie w tej liczbie, jako dawniej, bo panna Sieniutówna za mąż poszła, a księżniczka Barbara została u pani wojewodziny wileńskiej.
 — I pewnie także za mąż idzie?
 — Nie, nie bardzo ona o tem myśli. A czemu się to waćpan o to dopytuje?
 To rzekłszy, Anusia przymrużyła czarne oczęta, tak iż tylko szpareczki pozostały i spoglądała ukośnie z pod rzęs na rycerza.
 — Przez życzliwość dla familii — odparł pan Michał.
 A Anusia na to:
 — Oj to i słusznie, bo też wielką pan Michał ma w księżniczce Barbarze przyjaciółkę. Nieraz pytała: gdzie to ów mój rycerz, któren na turnieju w Łubniach najwięcej głów tureckich zrzucił, za com mu nagrodę dawała? — co porabia? zali żyje jeszcze i o nas pamięta?
 Pan Michał podniósł z wdzięcznością oczy na Anusię i po pierwsze ucieszył się, powtóre dostrzegł, że Anusia wyładniała niepomiernie.
 — Zali naprawdę księżniczka Barbara tak mówiła? — spytał.