Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/145

 — A gładka bestyjka, oczy jak tareczki, pysio jak malowane, a szyjka — uf!
 — Niczego, niczego!
 — Winszuję waszmości!
 — Dałbyś waść pokój. To narzeczona pana Podbipięty, albo tak jak narzeczona.
 — Pana Podbipięty? Bójże się waćpan ran Boskich! przecie on czystość ślubował? A prócz tego, przy takiej między niemi proporcyi, chybaby ją za kołnierzem nosił; na wąsach mogłaby mu siadać, jak mucha — cóż znowu?
 — Ej, jeszcze go ona w karby weźmie. Herkules był mocniejszy, a przecie białogłowa go usidliła.
 — Byle mu tylko rogów nie przyprawiła, choć ja pierwszy o to się postaram, jakem Zagłoba.
 — Będzie takich więcej jak waćpan, choć w samej rzeczy z dobrego to gniazda dziewczyna i uczciwa. Płoche to, bo młode i gładkie.
 — Zacny z waści kawaler i dlatego ją chwalisz, ale że dzierlatka, to dzierlatka.
 — Uroda ludzi ciągnie, exemplum: ten oto rotmistrz okrutnie podobno w niej rozmiłowan.
 — Ba! a spojrzno waćpan na tego kruka, z którym ona rozmawia — co to za czort?
 — To Włoch Carboni, doktór księżnej.
 — Uważ, panie Michale, jak mu się latarnia rozjaśniła i ślepie przewraca, jak w delirium. Ej! źle z panem Longinem! Znam ja się na tem trochę, bom za młodu niejednego doświadczył. W innej porze muszę waćpanu opowiedzieć wszystkie terminy, w jakich bywałem, albo jeśli masz ochotę, to choć zaraz posłuchaj.
 Pan Zagłoba począł szeptać coś do ucha małego