Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/166

 — Z Bogiem! — rzekł Wołodyjowski i Zagłoba.
 Przeciwnicy rozjechali się spokojnie. Pan Michał był uszczęśliwiony z przyszłej zabawy i obiecywał sobie zrobić prezent panu Longinowi z obciętych wąsów petyhorca. Jechał więc w dobrej myśli do Zaborowa, gdzie zastał i królewicza Kazimierza, któren tam na łowy przyjechał. Wszelako pan Michał z daleka tylko widział przyszłego pana, bo śpieszył się. We dwa dni sprawy ułatwił, konie obejrzał, zapłacił pana Trzaskowskiego, wrócił do Warszawy i na termin, ba nawet o godzinę zawcześnie stanął w Lipkowie, wraz z Zagłobą i panem Kuszlem, którego na drugiego świadka zaprosił.
 Zajechawszy przed karczmę, którą żyd trzymał, weszli do izby, aby gardła trochę miodem przepłukać i przy szklenicy zabawiali się rozmową.
 — Parchu, a pan jest w domu? — pytał karczmarza Zagłoba.
 — Pan w mieście.
 — A siła u was szlachty stoi w Lipkowie?
 — U nas pusto. Jeden tylko pan stanął tu u mnie, i siedzi w alkierzu — bogaty pan ze służbą i końmi.
 — A czemu do dworu nie zajechał?
 — Bo widać naszego pana nie zna. Zresztą dwór zamknięty od miesiąca.
 — A może to Charłamp? — rzekł Zagłoba.
 — Nie — rzekł Wołodyjowski.
 — Ej! panie Michale, mnie się widzi, że to on.
 — Co znowu!
 — Pójdę, zajrzę, kto to jest. Żydzie, a dawno ten pan stoi?
 — Dziś przyjechał, niema dwóch godzin.
 — A nie wiesz skąd on jest?