Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/167

 — Nie wiem, ale musi być z daleka, bo konie miał zniszczone; ludzie mówili, że z za Wisły.
 — Czemu on tedy aż tu w Lipkowie stanął?
 — Kto jego wie?
 — Pójdę, zobaczę — powtórzył Zagłoba — może kto znajomy.
 I zbliżywszy się do zamkniętych drzwi alkierza, zapukał w nie rękojeścią i ozwał się:
 — Mości panie, można wejść?
 — A kto tam? — ozwał się głos ze środka.
 — Swój — rzekł Zagłoba, uchylając drzwi. — Z przeproszeniem waszmości, może nie w porę? — dodał, wsadzając głowę do alkierza.
 Nagle cofnął się, drzwiami trzasnął, jakoby śmierć zobaczył. Na twarzy jego malował się przestrach w połączeniu z największem zdumieniem, usta otworzył i spoglądał obłąkanemi oczyma na Wołodyjowskiego i Kuszla.
 — Co waćpanu jest? — pytał Wołodyjowski.
 — Na rany Chrystusa! cicho! — rzekł Zagłoba — tam! Bohun!
 — Kto? co się waści stało?
 — Tam... Bohun!
 Obaj oficerowie podnieśli się na równe nogi.
 — Czy waść rozum stracił? Miarkuj się: kto?
 — Bohun! Bohun!
 — Nie może być?
 — Jakom żyw! jak tu przed wami stoję, klnę się na Boga i wszystkich świętych.
 — Czegożeś się waść tak stropił? — rzekł Wołodyjowski. — Jeśli on tam jest, to Bóg podał go w nasze ręce. Uspokój się waść. Jestżeś pewny, że to on?