Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/170

 — A tak jest! — rzekł hardo watażka, kładąc znowu rękę na głowni.
 — Jak zdrowie służy? — pytał Zagłoba. — Bo waćpan tak jakoś nagle wtedy z chutoru wyjechał, że i pożegnać się nie miałem czasu.
 — A waszmość tego żałował?
 — Pewnie, że żałowałem, bylibyśmy potańcowali; kompania się zwiększyła. (Tu pan Zagłoba wskazał na Wołodyjowskiego). Właśnie ten oto kawaler nadjechał, który radby się był z waścią bliżej poznać.
 — Dość tego! — krzyknął pan Michał, wstając nagle — zdrajco, aresztuję cię!
 — A to jakiem prawem? — spytał ataman, podnosząc dumnie głowę.
 — Boś buntownik, wróg Rzeczypospolitej i na przeszpiegi tu przyjechałeś.
 — A waść coś za jeden?
 — O! nie będę się tobie wywodził, ale mi się nie wymkniesz!
 — Zobaczymy! — rzekł Bohun. — Nie wywodziłbym się i ja waszmości ktom jest, gdybyś mnie jako żołnierz na szable wyzwał, ale skoro aresztem grozisz, to ci się wywiodę: oto jest list, który od hetmana zaporoskiego do królewicza Kazimierza wiozę i nie znalazłszy go w Nieporęcie, do Zaborowa z nim jadę. Jakże to mnie będziesz teraz aresztował?
 To rzekłszy, Bohun spojrzał dumnie i szydersko na Wołodyjowskiego, a pan Michał zmieszał się bardzo, jak ogar, który czuje, że mu się zwierzyna wymyka, i nie wiedząc, co ma począć, zwrócił pytający wzrok na Zagłobę. Nastała ciężka chwila milczenia.
 — Ha! — rzekł Zagłoba — trudno! Skoro jesteś