Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/179

czyste, ciągnące się nieco opodal prawego brzegu rzeczki. Zapaśnicy i ich świadkowie szli właśnie ku owym wydmom.
 — Tam się zatrzymamy — rzekł Zagłoba.
 — Zgoda — odpowiedzieli wszyscy.
 Zagłoba coraz był niespokojniejszy, nakoniec zbliżył się do Wołodyjowskiego i szepnął:
 — Panie Michale...
 — A co?
 — Na miłość Boską, panie Michale, starajże się! W twojem teraz ręku los Skrzetuskiego, wolność kniaziówny, twoje własne życie i moje, bo broń Boże na ciebie przygody, ja sobie z tym zbójem nie dam rady.
 — To czemuś go waść wyzywał?
 — Słowo się rzekło. Ufałem w ciebie, panie Michale, ale ja już stary, oddech mam krótki, zatyka mnie, a ten gładysz może skakać jak cyga. Cięty to ogar, panie Michale.
 — Postaram się — rzekł mały rycerz.
 — Boże ci dopomóż. Nie trać ducha!
 — Zaś tam!
 W tej chwili zbliżył się ku nim jeden z panów Sielickich.
 — Cięta jakaś sztuka ten wasz kozak — szepnął — Tak sobie z nami poczyna, jak równy, jeśli nie jak lepszy. Hu! co za fantazya! musiała się jego matka na jakiego szlachcica zapatrzeć.
 — E! — rzekł Zagłoba — prędzej się jaki szlachcic na jego matkę zapatrzył.
 — I mnie się tak widzi — rzekł Wołodyjowski.
 — Stawajmy! — zawołał nagle Bohun.
 — Stawajmy, stawajmy!