Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/186

znaki życia. Widocznie był w konwulsyi przedśmiertnej, nogi jeno drgały, a palce skrzywione nakształt szponów darły piasek. Zagłoba spojrzał i machnął ręką.
 — Ma dosyć! — rzekł — żegna się ze światem.
 — Aj! — rzekł jeden z Sielickich, spoglądając na ciało — to już trup.
 — Ba, prawie na dzwona pocięty.
 — Nielada to był rycerz — mruknął, kiwając głową Wołodyjowski.
 — Wiem coś o tem — dodał Zagłoba.
 Tymczasem Eljaszenko chciał dźwignąć i unieść nieszczęsnego atamana, ale że był człowiek dość wątły i niemłody, a Bohun prawie do olbrzymów należał — więc nie mógł. Do karczmy było kilka stai, a Bohun lada chwila mógł skonać, essauł, widząc to, zwrócił się do szlachty.
 — Pany — wołał, składając ręce. — Na Spasa i Światuju Przeczystoju pomożite! Ne dajte szczob win tut kiszczez jak sobaka. Ja staryj ne zdużaju, a lude dałeko...
 Szlachta spojrzała po sobie. Zawziętość przeciw Bohunowi znikła już we wszystkich sercach.
 — Pewnie, że trudno go tu jak psa zostawić — mruknął pierwszy Zagłoba. — Skorośmy z nim na pojedynek stanęli, to już on dla nas nie chłop, ale żołnierz, któremu taka pomoc się należy. Kto ze mną go poniesie, mości panowie?
 — Ja — rzekł Wołodyjowski.
 — To go ponieście na mojej burce — dodał Charłamp.
 Po chwili Bohun leżał już na opończy, której końce pochwycili Zagłoba, Wołodyjowski, Kuszel i Eljaszenko —