Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/197

 — I po co waść pojedziesz? Przecie go rannego nie dobijesz. A z szablą to tak bywa: kto nie puści ducha od razu, ten najczęściej się wyliże. Szabla to nie kula.
 — Nie, nie może być! Już przecie rzęzić zaczynał, gdyśmy wyjeżdżali. O, wcale nie może być! Samem mu rany opatrywał. Piersi miał roztworzone jako wierzeje. Dajmy mu już spokój, bo wypatroszyłeś go jak zająca. Nam trzeba do Skrzetuskiego jak najprędzej, jemu pomódz, jego pocieszyć, bo zamrze od zgryzoty ze szczętem.
 — Albo mnichem zostanie — sam mnie to mówił.
 — Co dziwnego. I jabym na jego miejscu to uczynił. Nie znam zacniejszego kawalera, ale też i nieszczęśliwszego nie znam. Oj, ciężko go Bóg doświadcza, ciężko!
 — Przestań już waszmość — mówił trochę pijany Wołodyjowski — bo nie mogę łez utrzymać.
 — A jaż to mogę? — odparł Zagłoba. — Taki zacny kawaler, taki żołnierz... a i ona! waćpan jej nie znasz... robaczek to taki kochany!
 Tu zawył pan Zagłoba nizkim basem, bo istotnie bardzo kochał kniaziównę, a pan Michał wtórował mu trochę cieniej — i pili wino zmieszane ze łzami, a potem, spuściwszy głowy na piersi, siedzieli czas jakiś posępnie, aż wreszcie Zagłoba uderzył pięścią w stół.
 — Panie Michale, czemu my płaczemy? Bohun zabit!
 — A prawda — rzekł Wołodyjowski.
 — Cieszyć się nam raczej wypada. Kpami będziemy, jeśli jej teraz nie odszukamy.
 — Jedźmy — rzekł, wstając pan Michał.