Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/203

 — Dajno waćpan pokój. Nieprzyjacielowi nie życzyłbym próbować.
 — No, no, niech go jeno obaczę.
 Życzenie to pana Zagłoby spełniło się prędzej, niż myślał. Dojechawszy do Końskowoli, postanowił Wołodyjowski zatrzymać się na odpoczynek, bo konie były już mocno zdrożone. Któż więc opisze zdziwienie obydwóch przyjaciół, gdy wszedłszy do ciemnej sieni zajazdu, w pierwszym spotkanym szlachcicu rozpoznali pana Podbipiętę.
 — Jakże się waszmość masz! siła czasu! siła czasu! — wołał Zagłoba. — A że cię to kozacy nie usiekli w Zamościu!
 Pan Podbipięta brał z kolei obydwóch w ramiona i obcałowywał po policzkach.
 — O to, żeśmy się spotkali, co? — powtarzał z radością.
 — Gdzie jedziesz? — pytał Wołodyjowski.
 — Do Warszawy, do księcia pana.
 — Księcia niema w Warszawie. Pojechał do Krakowa z królem Jegomością, przed którym ma nieść jabłko na koronacyi.
 — A mnie pan Weyher do Warszawy wyprawił z listem i z zapytaniem, gdzie książęce regimenta mają iść, bo już, chwalić Boga, w Zamościu niepotrzebne.
 — To i nie potrzebujesz nigdzie jechać, bo my wieziemy ordynanse.
 Pan Longinus zasępił się, bo z duszy życzył sobie dotrzeć do księcia, zobaczyć dwór i szczególniej jedną małą osóbkę na tym dworze.
 Zagłoba począł mrugać znacząco na Wołodyjowskiego.