Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/204

 — A tak i do Krakowa pojadę — rzekł po chwili namysłu Litwin. — Kazali mnie list oddać, to oddam.
 — Chodźmy do izby, każemy sobie piwa zagrzać — rzekł Zagłoba.
 — A wy gdzie jedziecie? — pytał po drodze Longinus.
 — Do Zamościa, do Skrzetuskiego.
 — Porucznika niema w Zamościu.
 — Masz babo placek! Gdzież on jest?
 — Koło Choroszczyna gdzieś, gromi kupy swawolne. Chmielnicki cofnął się, ale jego pułkownicy po drodze palą, rabują i ścinają. Na tych starosta wałecki odkomenderował pana Jakóba Regowskiego, żeby ich znosił...
 — I Skrzetuski jest z nim także.
 — Takoż. Ale oni osobno chodzą, bo wielkie są między nimi emulacye, o których waszmościom później opowiem.
 Tymczasem weszli do izby. Zagłoba kazał zagrzać trzy garnce piwa, poczem, zbliżywszy się do stołu, za którym Wołodyjowski z panem Longinem już zasiedli, rzekł:
 — Bo waćpan, panie Podbipięta, nie wiesz największej i szczęśliwej nowiny, żeśmy z panem Michałem Bohuna na śmierć usiekli.
 Litwin aż się z ławy podniósł.
 — Braciaż wy rodzeni, możesz to być?
 — Jak nas tu żywych widzisz.
 — I wy jego we dwóch usiekli?
 — Tak jest.
 — Oto nowina! a Boże, Boże! — mówił Litwin,