Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/218

szy był długi spokój. Kraj począł się koić, spustoszałe wioski zaludniać i otucha wstępowała zwolna we wszystkie zwątpiałe i przerażone serca.
 Z tąż samą otuchą nasi dwaj przyjaciele, po długiej i trudnej podróży, dojechali szczęśliwie do Zbaraża i oznajmiwszy się w zamku, natychmiast udali się do komendanta, w którym, z niemałem zdziwieniem, poznali Wierszułła.
 — A gdzie Skrzetuski? — pytał po pierwszych powitaniach Zagłoba.
 — Niemasz go — odpowiedział Wierszułł.
 — To waść masz komendę nad prezydyum?
 — Tak jest. Miał Skrzetuski, ale wyjechał i mnie zdał załogę aż do swego powrotu.
 — A kiedy obiecał wrócić?
 — Nic nie mówił, bo sam nie wiedział, jeno mi tak rzekł na odjezdnem: „jeśliby kto do mnie przyjechał, tedy mu powiedz, żeby tu mnie czekał.“
 Zagłoba z Wołodyjowskim spojrzeli na siebie.
 — Jak dawno pojechał? — pytał pan Michał.
 — Dziesięć dni temu.
 — Panie Michale — rzekł Zagłoba — niechże pan Wierszułł da nam wieczerzę, bo źle się radzi na głodno. Przy wieczerzy pogadamy.
 — Z serca służę waszmościom, bom i sam też miał do stołu siadać. Zresztą pan Wołodyjowski, jako starszy oficer, bierze komendę, więc to ja jestem u niego, nie on u mnie.
 — Zostań przy komendzie, panie Krzysztofie — rzekł Wołodyjowski — boś starszy wiekiem, przytem mnie pewno jechać wypadnie.
 Po chwili wieczerza była podana. Siedli, jedli, a gdy