Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/229

 — Dobrze — odrzekł Kisiel — a czerń rozeszła się już?
 — Poszli; obiecali jutro wrócić.
 — Bardzo nacierali?
 — Okrutnie, ale kozacy Dońca zabili ich kilkunastu. Jutro obiecali nas spalić.
 — Dobrze, niech ten kozak wejdzie.
 Po chwili drzwi się otwarły i jakaś wysoka, czarnobroda postać stanęła w progu izby.
 — Kto jesteś? — pytał Kisiel.
 — Jan Skrzetuski, porucznik husarski księcia wojewody ruskiego.
 Kasztelan Brzozowski, pan Kulczyński i łowczy Krzetowski porwali się z ław. Wszyscy oni służyli ostatniego roku z księciem pod Machnówką i Konstantynowem i znali pana Jana doskonale, Krzetowski był mu nawet powinowatym.
 — Prawda! prawda! toż że to pan Skrzetuski? — powtarzali.
 — Co tu robisz? i jakeś się do nas dostał? — pytał Krzetowski, biorąc go w ramiona.
 — W chłopskiem przebraniu, jak waszmościowie widzicie — rzekł Skrzetuski
 — Mości wojewodo — wołał kasztelan Brzozowski — toć to jest najprzedniejszy rycerz z pod chorągwi wojewody ruskiego, sławny w całem wojsku.
 — Witam go też wdzięcznem sercem — rzekł Kisiel — i widzę, że wielkiej to rezolucyi musi być kawaler, skoro się do nas przedarł.
 Poczem do Skrzetuskiego:
 — Czego od nas żądasz?