Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/230

 — Abyście mi waszmość panowie iść ze sobą dozwolili.
 — Smokowi w paszczękę leziesz, ale gdy taka waszmościna wola, oponować jej nie możemy.
 Skrzetuski skłonił się w milczeniu.
 Kisiel patrzył na niego ze zdziwieniem.
 Surowa twarz młodego rycerza uderzyła go powagą i boleścią.
 — Powiedzże mi waszmość — rzekł — jakie powody gnają cię do owego piekła, do którego nikt po dobrej woli nie idzie?
 — Nieszczęście, JW. wojewodo.
 — Niepotrzebniem pytał — rzekł Kisiel. — Musiałeś kogo z bliźnich utracić i tam go jedziesz szukać?
 — Tak jest.
 — Dawnoż to się stało?
 — Zeszłej wiosny.
 — Jakto? — i waść dopiero teraz na poszukiwania się wybrał? Toż to rok blizko! Cóżeś waszmość dotąd porabiał?
 — Biłem się pod wojewodą ruskim.
 — Zaliż tak szczery pan nie chciał waści permisy udzielić?
 — Ja sam nie chciałem.
 Kisiel znów spojrzał na młodego rycerza, poczem nastało milczenie, które przerwał dopiero kasztelan kijowski.
 — Wszystkim nam, którzyśmy z księciem służyli, znane są nieszczęścia tego kawalera, nad któremiśmy niejedną kroplę z oczu uronili; a że wolał, póki była wojna, ojczyźnie służyć, zamiast swego dobra patrzeć,