Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/271

nickiego bat’ka hetmanem obrali, a teraz korol jemu buławę i chorągiew przysłał.
 — Ot, masz! panie Michale — rzekł Zagłoba — nie mówiłem, żeby protestować?
 — A z jakiego wy kurzenia?
 — Z mirhorodzkiego, ale jego już niema.
 — A co się z nim stało?
 — Husary pana Czarnieckiego pod Żółtą Wodą starli. Teraz ja u Dońca z tymi, co zostali. — Pan Czarniecki szczery żołmir, on u nas w niewoli — o niego komisarze prosili.
 — Mamy i my waszych jeńców.
 — Tak i musi być. W Kijowie mówili, że najlepszy mołojec u Lachów w niewoli, choć inni mówili, że zginął.
 — Kto taki?
 — Oj, sławny ataman: Bohun.
 — Bohun usieczon w pojedynku na śmierć.
 — A kto jego ubił?
 — Ten oto kawaler — odrzekł Zagłoba, ukazując na Wołodyjowskiego.
 Zaharowi, który w tej chwili przechylał drugą kwartę miodu, oczy na wierzch wyszły, twarz sponsowiała, nakoniec parsknął przez nozdrza płynem i śmiechem zarazem.
 — Ten łycar Bohuna ubił? — pytał, krztusząc się ze śmiechu.
 — Co u starego dyabła! — wykrzyknął, marszcząc brwi, Wołodyjowski. — Za dużo sobie ten posłaniec pozwala!
 — Nie gniewaj się, panie Michale — przerwał Zagłoba. — Poczciwy to widać człowiek, a że się na poli-