Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.3.djvu/318

 — Druhy Bohunowi.
 — Kraśna wiedźma — mruknął pod wąsikami pan Michał.
 — A poco wy tu przyjechali?
 — Masz tu piernacz, nóż i pierścień — wiesz co to znaczy?
 Olbrzymka wzięła znaki do ręki i poczęła je pilnie rozpatrywać, poczem rzekła.
 — Te same są! wy po kniaziównę?
 — Tak jest. A zdrowa ona?
 — Zdrowa. A czemu to Bohun sam nie przyjechał?
 — Bohun ranny.
 — Ranny? ja to we młynie widziała.
 — Jeżeliś widziała, to czego pytasz? Łżesz, waltornio! — rzekł poufale Rzędzian.
 Wiedźma pokazała w uśmiechu białe jak u wilka zęby i złożywszy dłoń w kułak, szturchnęła pod bok Rzędziana.
 — Ty, mały, ty!
 — Pójdziesz precz!
 — Nie daruj! pocałuj! hu! A kiedy weźmiecie kniaziównę?
 — Zaraz, jeno koniom odpoczniemy.
 — To bierzcie! pojadę i ja z wami.
 — A ty poco?
 — Memu bratu śmierć pisana. Jego Lachy na pal wsadzą. Pojadę z wami.
 Rzędzian pochylił się w kulbace, niby dla łatwiejszej rozmowy z olbrzymką, i ręka jego spoczęła nieznacznie na kolbie pistoletu.
 — Czeremis, Czeremis! — rzekł, pragnąc zwrócić uwagę swych towarzyszów na karła.