Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/028

naje, a ja tymczasem pojadę przy kniaziównie — odpowiedział mały rycerz.
 — Dobrze! Hej, Rzędzian!
 — A czego? — pytał pachołek, wstrzymując ponownie konie.
 Pan Zagłoba zrównał się z nim i milczał przez chwilę, czekając by Wołodyjowski i kniaziówna oddalili się dostatecznie, nakoniec rzekł:
 — Wiesz co się stało?
 — Nie wiem.
 — Pan Regowski puścił Bohuna na wolność. Widziałem go w Płoskirowie.
 — W Płoskirowie? Teraz? — pytał Rzędzian.
 — Teraz. A co, nie zlatujesz z kulbaki?
 Płomienie księżyca padały prosto na pucołowatą twarz pachołka i pan Zagłoba nie dojrzał na niej przerażenia, ale z największem zdziwieniem spostrzegł ów wyraz srogiej, zwierzęcej prawie zawziętości, którą Rzędzian miał wówczas, gdy Horpynę mordował.
 — Cóż, ty się Bohuna nie boisz, czy co? — pytał stary szlachcic.
 — Mój jegomość — odparł pachołek — jeżeli jego pan Regowski puścił, to już ja sam muszę na nowo pomsty nad nim szukać za moją krzywdę i pohańbienie. Przecie mu tego nie daruję, bom przysiągł — i gdyby nie to, że pannę odwozimy, zarazbym w jego tropy pojechał — niechże moje nie przepada!
 — Tfu — pomyślał Zagłoba — wolę, żem temu pachołkowi nijakiej krzywdy nie uczynił.
 Poczem popędził konia i po chwili zrównał się z kniaziówną i Wołodyjowskim. Po godzinie drogi przeprawili się przez Medwedówkę i wjechali w las, cią-