Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/029

gnący się od samego brzegu rzeki, dwoma czarnemi ścianami wzdłuż drogi.
 — Już tę okolicę znam dobrze — rzekł Zagłoba. — Teraz ten bór niedługo się skończy; za nim będzie z ćwierć mili pola gołego, przez które idzie gościniec z Czarnego Ostrowu, a potem znów bory jeszcze większe aż do Matczyna. Da Pan Bóg, że w Matczynie zastaniemy już chorągwie polskie.
 — Pora już, żeby zbawienie przyszło — mruknął Wołodyjowski.
 Czas jakiś jechali w milczeniu, jasnym, oświeconym przez promienie księżyca gościńcem.
 — Dwa wilki drogę przeszły! — rzekła nagle Helena.
 — Widzę — odparł Wołodyjowski — a ot trzeci.
 Szarawy cień przemknął się istotnie o sto kilkadziesiąt kroków przed końmi.
 — Ot czwarty! — zawołała kniaziówna.
 — Nie, to sarna; patrz waćpanna: dwie, trzy!
 — Co u licha! — zakrzyknął pan Zagłoba. — Sarny za wilkami gonią! Świat, widzę, przewraca się do góry nogami.
 — Jedźmy no nieco prędzej — rzekł zaniepokojonym głosem pan Wołodyjowski. — Rzędzian! bywaj! i z panną naprzód!
 Pomknęli — ale Zagłoba pochylił się w pędzie do ucha Wołodyjowskiego i pytał:
 — Panie Michale, a co tam nowego?
 — Źle — odrzekł mały rycerz. — Widziałeś waść — zwierz z legowisk, ze snu się zrywa i nocą pomyka.
 — Oj! A co to znaczy?
 — To znaczy, że go płoszą.