Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/030

 — Kto?
 — Wojska, kozacy, albo Tatary — idą nam od prawej ręki.
 — A może nasze chorągwie?
 — Nie może być, bo zwierz umyka od wschodu, od Piławiec, więc pewno Tatarzy szeroką ławą idą.
 — Umykajmy, panie Michale, na miły Bóg!
 — Niema innej rady. Ej, żeby tak tu kniaziówny nie było, podeszlibyśmy pod same czambuły, żeby z paru urwać, ale z nią... ciężka może być przeprawa, jeśli nas na oko wezmą.
 — Bój się Boga, panie Michale! Skręćmy w lasy za tymi wilkami, albo co?
 — Nie może być, bo choćby nas zrazu nie dostali, to kraj przed nami zaleją, a potem jakże się wydostaniem?
 — Niechże ich siarczyste pioruny zatrzasną! Tego nam tylko brakowało. Ej, panie Michale, czy się nie mylisz? Wilcy to przecież za koszem ciągną, nie przed nim pomykają.
 — Które są po bokach, to ciągną za koszem i ze wszystkich okolic się zbierają, ale te, co na przedzie, to się płoszą. Widziszno waść tam, na prawo, między drzewami — łuna świta!
 — Jezusie Nazareński, królu żydowski!
 — Cicho waść! Siła jeszcze tego lasu?
 — Zaraz się skończy.
 — A potem pole?
 — Tak jest. O Jezu!
 — Cicho waść! Za polem drugi las?
 — Aż do Matczyna.
 — Dobrze! byle nas na tem polu nie najechali!