Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/031

Jeżeli się do drugiego lasu szczęśliwie przedostaniem, tośmy i w domu. Jedźmy teraz razem! Szczęściem kniaziówna z Rzędzianem na Burłajowych koniach.
 Popędzili konie i zrównali się z jadącymi na przedzie.
 — Co to za łuna, na prawo? — pytała kniaziówna.
 — Mościa panno! — odrzekł mały rycerz — Tu niema co ukrywać. To mogą być Tatarzy.
 — Jezus, Marya!
 — Nie trwóż się waćpanna! Szyja moja w tem, że im umkniemy, a w Matczynie nasze chorągwie.
 — Dla Boga! umykajmy! — rzekł Rzędzian.
 Ucichli i mknęli jak duchy. Drzewa poczęły rzednąć, las kończył się — ale też i łuna nieco przygasła. Nagle Helena zwróciła się do małego rycerza.
 — Mości panowie! — rzekła — Przysięgnijcie mi, że żywa nie pójdę w ich ręce!
 — Nie pójdziesz, — odrzekł Wołodyjowski — pókim ja żyw.
 Zaledwie skończył, wypadli z lasu na pole, a raczej na step, który ciągnął się blizko ćwierć mili, a na którego przeciwległym końcu czerniła się znów wstążka lasu. Halizna ta, ze wszystkich stron odkryta, srebrzyła się teraz cała od promieni księżyca i było na niej tak prawie widno, jak w dzień.
 — To najgorszy szmat drogi, — szepnął do Zagłoby Wołodyjowski — bo jeśli oni są w Czarnym Ostrowiu, to tędy pójdą między lasami.
 Zagłoba nie odrzekł nic, jeno piętami konia ścisnął.
 Dobiegli już do połowy pola, przeciwległy las stawał się coraz bliższy, wyraźniejszy, gdy nagle mały rycerz wyciągnął rękę ku wschodowi.
 — Patrz waść — rzekł do Zagłoby — widzisz?