Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/032

 — Krze jakoweś i zarośla w dalekości.
 — Te krze się ruszają! W konie teraz, w konie, bo już nas dojrzą niezawodnie!
 Wiatr zaświstał w uszach uciekających — zbawczy las zbliżał się coraz bardziej.
 Nagle z owej ciemnej masy, zbliżającej się od prawej strony pola, doleciał naprzód jakoby szum, podobny do szumu fal morskich, a w chwilę potem jeden ogromny krzyk targnął powietrzem.
 — Widzą nas! — ryknął Zagłoba. — Psy! szelmy! dyabły! wilcy! łajdaki!
 Las był tak blizko, że uciekający czuli już prawie surowe i chłodne jego tchnienie.
 Ale też i chmura Tatarów stawała się coraz wyraźniejszą, a z ciemnego jej ciała poczęły wysuwać się długie odnogi, jakoby macki olbrzymiego potwora — i zbliżać się ku uciekającym z niepojętą szybkością. Wprawne uszy Wołodyjowskiego odróżniły już wyraźne wrzaski: Ałła! Ałła!
 — Koń mi się potknął! — krzyknął Zagłoba.
 — Nic to! — odparł Wołodyjowski.
 Ale przez głowę przelatywały mu, na kształt piorunów, pytania: co będzie, jeżeli konie nie wytrzymają? Co będzie, jeżeli który z nich padnie? Były to dzielne tatarskie bachmaty, żelaznej wytrwałości, ale szły już od Płoskirowa, mało co wypoczywając, po onym szalonym biegu, od miasta aż do pierwszego lasu. Można się było wprawdzie przesiąść na luźne, lecz i luźne były znużone. Co będzie? — myślał pan Wołodyjowski — i serce zabiło mu trwogą, może po raz pierwszy w życiu — nie o siebie, ale o Helenę, którą w tej długiej podróży po-