Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/034

 — Wstrzymamy pogoń. Niema innego dla kniaziówny ratunku.
 — Zginiemy!
 — To zginiemy. Stań tu waść na boku gościńca! — tutaj! tutaj!
 Obaj przyczaili się w ciemności pod drzewami — tymczasem gwałtowny tętent bachmatów tatarskich, zbliżał się i huczał, jak burza, aż się cały las nim rozlegał.
 — Stało się! — rzekł Zagłoba i podniósł do ust bukłak z winem.
 Pił i pił — poczem wstrząsnął się.
 — W Imię Ojca, i Syna i Ducha Świętego! — zakrzyknął — gotowym na śmierć!
 — Zaraz! zaraz! — rzekł Wołodyjowski. — Trzech idzie naprzód, tegom chciał!
 Jakoż na jasnym gościńcu ukazało się trzech jeźdźców, siedzących widocznie na najlepszych bachmatach, tak zwanych na Ukrainie wilczarach, bo w biegu wilka doganiały; za nimi, o dwieście lub trzysta kroków, pędziło kilkunastu innych, a dalej jeszcze cały gęsty, zbity tłum ordyńców.
 Gdy trzej pierwsi zrównali się z zasadzką, huknęły dwa strzały, poczem Wołodyjowski rzucił się jak ryś na środek gościńca i w jednem mgnieniu oka, nim pan Zagłoba miał czas spojrzeć i pomyśleć co się stało, trzeci Tatar padł, jakby gromem rażony.
 — W konie! — krzyknął mały rycerz.
 Pan Zagłoba nie dał sobie tego dwa razy powtarzać i ruszyli gościńcem, na kształt dwóch wilków, za którymi stado zajadłych psów goni; tymczasem dalsi ordyńcy nadbiegli do trupów i poznawszy, że owe go-