Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/035

nione wilki potrafią na śmierć ukąsić, wstrzymali nieco konie, czekając na innych towarzyszów.
 — Widzisz waść! — rzekł Wołodyjowski — Wiedziałem, że się zatrzymają!
 — Ale jakkolwiek uciekający zyskali kilkaset kroków, przerwa w gonitwie nie trwała długo — tylko że Tatarzy biegli już większą kupą i nie wysuwali się pojedynczo naprzód.
 Jednakże konie uciekających były zmęczone długą drogą i pęd ich słabł. Szczególniej koń Zagłoby, wiozący na grzbiecie tak znaczny ciężar, potknął się znowu raz i drugi — staremu szlachcicowi resztki włosów stanęły na głowie na myśl, że padnie.
 — Panie Michale, najdroższy panie Michale! nie opuszczajże mnie! — wołał z desperacyą.
 — Bądź waść pewien! — odpowiedział mały rycerz.
 — Żeby tego konia wilcy...
 Nie skończył, gdy pierwsza strzała bzyknęła mu koło ucha, a za nią inne poczęły bzykać, i świstać i śpiewać, jakoby bąki i pszczoły. Jedna przeleciała tak blizko, że prawie otarła się bełtem o uszy pana Zagłoby.
 Wołodyjowski zwrócił się i znowu dał po dwakroć z pistoletów ognia do goniących.
 Wtem koń pana Zagłoby potknął się tak silnie, że nozdrzami niemal zarył w ziemi.
 — Na Boga żywego, koń mi pada! — krzyknął rozdzierającym głosem szlachcic.
 — Z kulbaki i w las! — zagrzmiał Wołodyjowski.
 To rzekłszy, sam osadził konia, zeskoczył i w chwilę później, obaj z Zagłobą znikli w ciemnościach.
 Ale manewr ten nie uszedł skośnych oczu Tatarów