Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/036

i kilkudziesięciu z nich, zeskoczywszy również z koni, puściło się w pogoń za uciekającymi.
 Gałęzie zerwały z głowy czapkę Zagłobie i biły go po twarzy, szarpały za żupan, ale szlachcic, wziąwszy nogi za pas, umykał, jakby mu trzydzieści lat wieku było. Czasami padał, więc podnosił się i umykał jeszcze śpieszniej, sapiąc jak miechy kowalskie — nakoniec stoczył się w głęboki wykrot i czuł, że się już nie wygramoli, bo siły opuściły go zupełnie.
 — Gdzie waść jest? — spytał z cicha Wołodyjowski.
 — Tu! w dole. Już po mnie! ratuj się, panie Michale!
 Ale pan Michał bez wahania wskoczył do wykrotu i położył rękę na ustach pana Zagłoby.
 — Cicho waść! może nas zminą! Będziem się zresztą bronili.
 Tymczasem nadbiegli Tatarzy. Jedni z nich minęli istotnie wykrot, sądząc, że zbiegowie uciekają dalej, inni szli zwolna, obmacując drzewa i rozglądając się na wszystkie strony.
 Rycerze utaili dech w piersiach.
 — Niech tu który wpadnie — myślał w rozpaczy Zagłoba — to ja mu wpadnę!...
 W tem iskry posypały się na wszystkie strony; Tatarzy poczęli krzesać ogień...
 Przy blasku ich widać było dzikie twarze, o wystających policzkach, i nabrzękłe wargi, dmuchające w zatlone hubki. Przez jakiś czas chodzili tak wkoło, o kilkadziesiąt kroków od wykrotu, podobni do jakichś złowrogich widm leśnych — i zbliżali się coraz bardziej.
 Ale w chwilę później, jakieś dziwne szumy, szmery