Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/038

w potrzebie opuszcza. A osa to jest! W mig tamtych trzech ukąsił. Żebym to miał przynajmniej ze sobą ten bukłak... ale już go tam pewnie dyabli wzięli... konie rozdeptały. Jeszcze mnie tu jaka gadzina żgnie w tej jamie. Co to?
 Krzyki i salwy muszkietów poczęły oddalać się w stronę pola i pierwszego lasu.
 — Aha! — rzekł Zagłoba. — Już im na karkach jadą! Nie wytrzymaliście, psubraty! Chwała bądź Bogu najwyższemu!
 Krzyki oddalały się coraz bardziej.
 — Zdrowo jadą! — mruczał dalej szlachcic. — Ale to widzę, przyjdzie mi posiedzieć w tej jamie. Tegoby brakowało, żeby mnie wilcy zjedli. Naprzód Bohun, potem Tatarzy, a w końcu wilcy. Dajże Boże pal Bohunowi, a wściekliznę wilkom, bo o Tatarach już tam jakoś nasi myślą niezgorzej! Panie Michale! panie Michale!
 Cisza odpowiedziała panu Zagłobie, tylko bór szumiał, a zdala coraz słabiej dochodziły okrzyki.
 — Chyba się tu spać położę — czy co? Niechże to dyabli porwą! Hej panie Michale!
 Ale cierpliwość pana Zagłoby na długą jeszcze miała być wystawiona próbę, bo szaro już było na niebie, gdy na gościńcu dał się ponownie słyszeć tętent, a następnie światła zabłysły w mroku leśnym.
 — Panie Michale! tu jestem! — zawołał szlachcic.
 — To waść wyłaź.
 — Ba, kiedy nie mogę.
 Pan Michał z łuczywem w garści stanął nad jamą i podając rękę Zagłobie, rzekł:
 — No! Tatarów niema. Przejechaliśmy się na nich, aż za tamten las.