Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/039

 — A któż to nadszedł?
 — Kuszel i Roztworowski, w dwa tysiące koni. Moi dragoni także są z nimi.
 — A pogańców siła było?
 — At! komunik parotysięczny.
 — To chwała Bogu! Dajcieże mi się czego napić, bom zemdlał.
 W dwie godziny później, pan Zagłoba, napojony i nakarmiony należycie, siedział na wygodnej kulbace, wśród dragonów Wołodyjowskiego, a obok niego jechał mały rycerz i tak mówił:
 — Jużże się waćpan nie martw, bo choć do Zbaraża razem z kniaziówną nie przyjedziemy, ale gorzejby było, gdyby wpadła w pogańskie ręce.
 — A może Rzędzian nawróci jeszcze do Zbaraża? — pytał Zagłoba.
 — Tego on nie uczyni, gościniec będzie zajęty: ów czambuł, któryśmy odparli, rychło wróci i w trop za nami iść będzie. Zresztą i Burłaj lada chwila nadciągnie i pierwej stanie pod Zbarażem, niżby Rzędzian mógł zdążyć. Z drugiej strony od Konstantynowa idą Chmielnicki i chan.
 — O dla Boga! toż oni właśnie z kniaziówną jakoby w matnię wpadną.
 — Głowa też Rzędziana w tem, aby się między Zbarażem a Konstantynowem, póki czas, przemknął i nie pozwolił się pułkom Chmielnickiego albo chanowym czambułom ogarnąć. I widzisz waść, mocno ja ufam, że on to potrafi.
 — Dajże tak Boże!
 — Chytry to jest pachołek, jak lis. Waćpanu fortelów nie brak, ale on jeszcze chytrzejszy. Siłaśmy głowy