Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/040

nałamali, jak dziewczynę ratować — i w końcu ręce nam opadły — a przez niego wszystko się naprawiło. Będzie się on teraz wyślizgiwał, jak wąż, gdyż i o własną skórę mu chodzi. Ufaj waść, bo i Bóg jest nad nią, który ją tyle razy ratował — i przypomnij sobie, że sam mi w Zbarażu ufać kazałeś wtenczas, kiedy to Zahar przejeżdżał.
 Zagłoba pokrzepił się nieco temi słowami pana Michała, a następnie zamyślił się głęboko.
 — Panie Michale — rzekł po chwili — a nie pytałeś Kuszla, co się ze Skrzetuskim dzieje?
 — Jest już w Zbarażu, i chwalić Boga, zdrowy. Przyszedł z Zaćwilichowskim, od księcia Koreckiego.
 — A co my jemu powiemy?
 — W tem sęk.
 — Wszakże on ciągle myśli, że dziewczyna w Kijowie zamordowana?
 — Tak jest.
 — A mówiłeś teraz Kuszlowi, albo komu, skąd jedziemy?
 — Nie mówiłem, bom sobie myślał: lepiej się pierwej naradzimy.
 — Wolałbym chyba o całej imprezie zamilczeć — rzekł Zagłoba. — Miałaby dziewczyna teraz, Boże uchowaj, wpaść znowu w ręce kozackie, albo tatarskie, to dla Skrzetuskiego byłaby nowa boleść — taka właśnie, jakoby mu kto przyschłe rany rozdrapał.
 — Głowę daję, że ją Rzędzian wyprowadzi.
 — Dałbym i ja za to chętnie swoją, ale nieszczęście teraz na świecie jak dżuma grasuje. Lepiej już milczmy i na wolę Bożą wszystko zdajmy.