Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/063

 — Przebacz, władyko! Co mnie kazali, to powiem — ja nie winien!
 — Mów śmiało.
 — Hetman kazał mi powiedzieć, że w gości przybył do Zbaraża i jutro w zamku was odwiedzi.
 — Powiedz mu, że nie jutro, ale dziś wydaję ucztę w zamku! — odrzekł książę.
 Jakoż w godzinę później zagrzmiały na wiwaty moździerze, wzniosły się radosne okrzyki — i wszystkie okna zamkowe zajaśniały od tysiąców świec jarzących.
 Chan, usłyszawszy wiwatowe strzały, głosy trąb i kotłów, wyszedł własną osobą przed namiot, w towarzystwie brata Nuradyna, sułtana Gałgi, Tuhaj-beja i wielu murzów, a następnie posłał po Chmielnickiego.
 Hetman, jakkolwiek nieco już podpity, stawił się natychmiast i bijąc pokłony, a zarazem przykładając palce do czoła, brody i piersi, czekał na zapytanie.
 Przez długi czas chan spoglądał na zamek, świecący zdala jak olbrzymia latarnia, i kiwał z lekka głową, nakoniec pogładził się ręką po rzadkiej brodzie, która w dwóch długich kosmykach spadała na łasicową szubę, i rzekł, wskazując palcem na jaśniejące szyby:
 — Hetmanie zaporoski, co tam jest?
 — Najpotężniejszy carzu! — odrzekł Chmielnicki — to kniaź Jarema ucztuje.
 Chan zdumiał się.
 — Ucztuje?...
 — Trupy to jutrzejsze, dziś ucztują — odrzekł Chmielnicki.
 Wtem nowe wystrzały huknęły na zamku, zabrzmiały trąby, a zmieszane okrzyki doszły aż dostojnych uszu chanowych.