Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/115

które wstrzymało całą ich i chanową potęgę. Więc poczęli się zbliżać, gwarzyć a narzekać, że tyle krwi chrześcijańskiej się leje; pod koniec częstowano się tabaką i gorzałką.
 — Ej, panowie łycari! — mówili starzy zaporożcy — żeby wy tak zawsze stawali, nie byłoby Żółtych wód, i Kursunia i Piławiec. Czorty wy chyba, nie ludzie. Takich my jeszcze na świecie nie widzieli.
 — Przyjdźcie jutro i pojutrze, zawsze nas takich znajdziecie.
 — No, tak i przyjdziemy, a tymczasem sława Bogu za oddech. Siła się krwi chrześcijańskiej leje. Ale i tak was głód zmoże.
 — Prędzej przyjdzie król, niż głód; dopierośmy gęby obtarli po smacznej strawie.
 — A zbraknie nam wiwendy — to w waszych taborach poszukamy — mówił, biorąc się w boki, Zagłoba.
 — Daj Bóg, żeby bat’ko Zaćwilichowski wskórał co u naszego hetmana, bo jak nie wskóra, to wieczór do szturmu pójdziemy.
 — Nam też już tęskno.
 — Chan wam obiecał, że wszyscy będziecie „kęsim“.
 — A nasz książę obiecał chanowi, że go za brodę do ogona swemu koniowi przywiąże.
 — Czarownik on, ale ne zderżyt.
 — Lepiejby wy z naszym kniaziem na pogan poszli, niż przeciw zwierzchności rękę podnosili.
 — Z waszym kniaziem... Hm! dobrzeby było.
 — A to czemu się buntujecie? Przyjdzie król, bójcie się króla. Kniaź Jerema także był wam jak ojciec...
 — Taki on ojciec, jak śmierć matka. Dżuma tylu dobrych mołojców nie wybiła.