Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/137

 Trzej rycerze poczęli go brać w ramiona, ale on naprawdę się gniewał, i sapał i odpychał ich łokciami, mówiąc:
 — Idźcie do kaduka! nie potrzeba mi waszych judaszowskich pocałunków!
 Wtem na wałach ozwały się strzały armatnie i muszkietowe. Zagłoba zatrzymał się i rzekł:
 — Macie! macie! idźcie!
 — To zwykła strzelanina — zauważył Skrzetuski.
 — Zwykła strzelanina! — rzekł przedrzeźniając szlachcic. — A no, to proszę! Mało im tego. Połowa wojska od tej zwykłej strzelaniny stopniała, a oni już na nią nosem kręcą.
 — Bądź waćpan dobrej myśli — rzekł pan Podbipięta.
 — Milczałbyś, boćwino! huknął Zagłoba — boś najwinniejszy. Waćpan to wymyślił tę imprezę, która, jeśli nie jest głupia, to ja głupi!
 — A tak i pójdę, brateńku! — odrzekł pan Longinus.
 — Pójdziesz! pójdziesz! i wiem dlaczego! Waćpan się za bohatera nie podawaj, bo cię znają. Czystość masz na zbyciu i pilno ci ją z okopu wynieść. Najgorszyś między rycerstwem, nie najlepszy; po prostu gamratka z waszmości, która cnotą handluje! Tfu! obraza boska! Otóż to! Nie do króla ci pilno, ale radbyś rżał po wsiach, jak koń na błoni. Oto rycerz — patrzcie się, co niewinność ma na przedaż. Zgorszenie, czyste zgorszenie, jak mnie Bóg miły!
 — Słuchać hadko! — wołał, zatykając uszy pan Longinus.