Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/141

 — Więc waść nie idziesz? — pytał książę.
 — Powiedziałem, że iść nie chcę, ale nie powiedziałem, że nie idę. Kiedy mnie raz Bóg pokarał ich kompanią, to już do śmierci muszę w niej wytrwać. Jeżeli nam będzie ciasno, szabla Zagłoby przyda się jeszcze, nie wiem tylko, na coby się przydała śmierć nas czterech i ufam, że wasza książęca mość zechce ją od nas odwrócić, nie dając pozwolenia na szalone przedsięwzięcie.
 — Dobry z waści kompan — odpowiedział książę — i zacnie to z twojej strony, że przyjaciół opuszczać nie chcesz, aleś się w swojej ufności we mnie pomylił, bo ja ofiarę waszą przyjmuję.
 — Zdechł pies! — mruknął Zagłoba i ręce opadły mu zupełnie.
 W tej chwili kasztelan bełzki, Firlej, wszedł do namiotu.
 — Mości książę — rzekł — ludzie moi złapali kozaka, któren powiada, że na dzisiejszą noc szturm się gotuje.
 — Miałem i ja już wiadomość — odpowiedział książę. — Wszystko w pogotowiu — niech tylko z sypaniem tych nowych wałów śpieszą.
 — Już prawie skończone.
 — To dobrze! — rzekł książę — do wieczora się przeniesiemy.
 Poczem zwrócił się do czterech rycerzy:
 — Po szturmie, jeżeli noc będzie ciemna najlepsza pora do wyjścia.
 — Jakto? — rzekł kasztelan bełzki — mości książę, gotujesz wycieczkę?
 — Wycieczka swoją drogą pójdzie — rzekł książę —