Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/195

 — Na nic to, na nic! Języków mi dostańcie.
 — Niczego i ja więcej sobie nie życzę — odparł Ossoliński.
 — Czy podjazdy wróciły?
 — Wróciły, ale nic nie przywiozły.
 — Ani jednego jeńca?
 — Tylko chłopów okolicznych, którzy nic nie wiedzą.
 — A pan Pełka wrócił? To przecie sławny zagończyk.
 — Miłościwy królu! — ozwał się z za krzesła starosta łomżyński — pan Pełka nie wrócił i nie wróci, bo poległ.
 Nastała chwila milczenia. Król utkwił posępny wzrok w płonące świece i począł bębnić palcami po stole.
 — Nie macieże żadnej rady? — rzekł wreszcie.
 — Czekać! — rzekł poważnie kanclerz.
 Czoło Jana Kazimierza pokryło się zmarszczkami.
 — Czekać? — powtórzył — a tam Wiśniowiecki i regimentarze zgorzeją pod Zbarażem!
 — Jeszcze czas jakiś wytrzymają — rzekł niedbale Radziejowski.
 — Milczałbyś, mości starosto, gdy nie masz nic dobrego do powiedzenia.
 — Właśnie, Miłościwy Panie, że mam radę.
 — Jaką?
 — Posłać kogo, niby dla układów z Chmielnickim, pod Zbaraż. Poseł przekona się, czy chan jest własną osobą i z powrotem powie.
 — Nie może być — rzekł król. — Teraz, gdyśmy Chmielnickiego za buntownika ogłosili, i cenę nałożyli na jego głowę i buławę nad Zaporożem Zabuskiemu od-