Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/198

błotem i krwią; oczy płonące gorączkowem światłem, czarna rozczochrana broda spadała mu na piersi, zapach trupi rozchodził się od niego naokoło, a nogi tak drżały pod nim, że musiał się o stół wesprzeć.
 Król i dwaj panowie patrzyli na niego szeroko otworzonemi oczyma. W tej chwili drzwi otworzyły się i weszła churma dygnitarzy wojskowych i cywilnych: generałowie Ubald, Arciszewski, podkanclerzy litewski Sapieha, starosta rzeczycki, pan sandomierski. Wszyscy, stanąwszy za królem, patrzyli na przybysza — król zaś rzekł:
 — Ktoś ty?
 Nędzarz otworzył usta, chciał mówić, ale skurcz chwycił go za szczękę, broda zaczęła mu drgać i zdołał wyszeptać tylko:
 — Ze... Zbaraża!
 — Wina mu dajcie! — rzekł jakiś głos.
 Podano w mgnieniu oka napełniony kubek — przybysz wypił go z wysileniem. Przez ten czas kanclerz zrzucił z siebie delią i okrył nią jego ramiona.
 — Możesz teraz mówić? — pytał po niejakim czasie król
 — Mogę — odpowiedział pewniejszym głosem rycerz.
 — Ktoś jest?
 — Jan Skrzetuski... porucznik husarski...
 — W czyjej służbie?
 — Wojewody ruskiego.
 Szmer rozszedł się po sali.
 — Co słychać u was? co słychać? — pytał gorączkowo król.
 — Nędza... głód... jedna mogiła...