Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/202

 — Poszedł przedemną towarzysz zacny, ale zginął — odpowiedział Skrzetuski.
 — Tem większa twoja zasługa, żeś się potem iść ważył. Miarkuję po twojej nędzy, że straszna to musiała być droga. Bóg wejrzał na twą ofiarę, na twą cnotę, na twoją młodość i przeprowadził cię.
 Nagle ksiądz zwrócił się do Jana Kazimierza:
 — Miłościwy królu — rzekł — więc to nieodmienne postanowienie W. Królewskiej Mości iść na ratunek księciu wojewodzie ruskiemu?
 — Modlitwom waszym, ojcze — odpowiedział król — poruczam ojczyznę, wojsko i siebie, bo wiem, że straszna to impreza, ale już nie mogę pozwolić, aby książę wojewoda zgorzał w tym nieszczęsnym okopie z takiem rycerstwem, jak owo ten towarzysz, który tu jest przed nami.
 — Bóg spuści wiktoryą! — zawołało kilkanaście głosów.
 Ksiądz wzniósł ręce do góry i nastała cisza w sali.
 — Benedico vos, in nomine Patris, et Filii et Spiritus sancti.
 — Amen! — rzekł król.
 — Amen! — powtórzyły wszystkie głosy.
 Spokój rozlał się po stroskanej dotychczas twarzy Jana Kazimierza i tylko oczy jego rzucały blask niezwykły. Między zgromadzonymi rozległ się szmer rozmowy o blizkiej wyprawie, bo wielu jeszcze wątpiło, by król mógł wyruszyć natychmiast, on zaś wziął ze stołu szpadę i skinął na Tyzenhauza, by mu ją przypiął.
 — Kiedy wasza królewska mość chcesz ruszyć? — pytał kanclerz.
 — Bóg zdarzył noc pogodną — odparł król —