Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/215

 Skrzetuski odetchnął głęboko, poczem rzucił się na szyję Rzędziana.
 — Przyjacielem mi będziesz, bratem, nie sługą — rzekł — ale teraz już jedźmy. Kiedy pani kasztelanowa miała tu stanąć?
 — W tydzień po mnie — a już dziesięć dni jest... a ośm jegomość bez przytomności leżał.
 — Jedźmy, jedźmy! — powtórzył Skrzetuski — bo mnie radość rozerwie.
 Lecz nim skończył, dał się słyszeć tętent na podwórzu i okna zaćmiły się nagle końmi i ludźmi. Przez szyby dojrzał pan Skrzetuski naprzód starego księdza Cieciszowskiego, a przy nim wychudzone twarze pana Zagłoby, Wołodyjowskiego, Kuszla i innych znajomych, wśród czerwonych dragonów książęcych. Rozległ się wesoły okrzyk, a po chwili churma rycerzy z księdzem na czele wpadła do izby.
 — Pokój zawarty pod Zborowem, oblężenie zdjęte! — wołał ksiądz.
 Lecz Skrzetuski domyślił się zaraz tego na sam widok towarzyszów zbaraskich, a teraz był już w objęciach Zagłoby i Wołodyjowskiego, którzy odbierali go sobie wzajemnie.
 — Powiedzieli nam, żeś żyw — krzyczał Zagłoba — ale tem większa radość, że cię tak rychło i w zdrowiu oglądamy! Umyślnieśmy tu po ciebie przyjechali... Janie! ani wiesz jakąś się sławą okrył — i jaka cię nagroda czeka!
 — Król nagrodził — rzekł ksiądz — ale król królów więcej obmyślił.
 — Wiem już — odparł Skrzetuski. — Niech was Bóg nagrodzi! Rzędzian wszystko mi wyznał.