Strona:Henryk Sienkiewicz-Ogniem i mieczem (1901) t.4.djvu/231

chcąc błagać chana, aby do bitwy powrócił — lecz chan ryknął na jego widok z gniewu, wreszcie kazał go Tatarom uchwycić, przywiązać do konia i porwał ze sobą.
 Teraz pozostał tylko tabór kozacki.
 Dowódzca taboru, pułkownik kropiweński, Dziedziała, nie wiedział co się stało z Chmielnickim, lecz widząc klęskę i haniebną ucieczkę wszystkich ord — wstrzymał pochód i cofnąwszy się z taborem, usadowił się w bagnistych widłach Pleszowy.
 Tymczasem burza zerwała się na niebie i lunęły niezmierne potoki deszczu. „Bóg ziemię obmywał po sprawiedliwej bitwie“.
 Dżdże trwały kilka dni i kilka dni odpoczywały królewskie wojska, zmęczone poprzedniemi bitwami — przez ten czas tabór opasywał się wałami i zmienił się w olbrzymią ruchomą fortecę.
 Z powrotem pogody rozpoczęło się oblężenie — najdziwniejsze, jakie kiedykolwiek w życiu widziano.
 Sto tysięcy królewskiego wojska obległo dwukroćstotysięczną armię Dziedziały.
 Królowi brakło armat, żywności, amunicyi — Dziedziała miał nieprzebrane zasoby prochów, wszelkich zapasów, a oprócz tego siedmdziesiąt cięższych i lżejszych armat
 Ale na czele królewskich wojsk stał król — kozakom brakło Chmielnickiego.
 Wojska królewskie były ożywione świeżem zwycięstwem — kozacy zwątpili o sobie.
 Minęło kilka dni — nadzieja powrotu Chmielnickiego i chana znikła.
 Wówczas rozpoczęły się rokowania.
 Przyszli do króla pułkownicy kozaccy i bili mu