— Wołodyjowski i tamci trzej muszą dać gardła! — rzekł podniesionym głosem.
Lecz było to dorzucić prochu do ognia.
— Gdybym był Węgrów nie rozbił, nie oni daliby gardła! — zakrzyknął Kmicic.
— Jakżeto? Już mi wymawiasz swoje usługi? — pytał groźnie hetman.
— Wasza ks. mość! — rzekł porywczym głosem pan Andrzej — nie wymawiam.. Proszę… Błagam… Ale to się nie stanie. Ci ludzie na całą Polskę sławni… Nie może być! Nie może być!… Nie będę Judaszem dla Wołodyjowskiego. Pójdę za waszą ks. mość w ogień ale nie odmawiaj mi tej łaski…
— A jeśli odmówię?
— Tedy mnie każ w. ks. mość rozstrzelać!… Nie chcę żyć!… Niech mnie pioruny zatrzasną!… Niech mnie dyabli żywcem do piekła wezmą!
— Opamiętaj się, nieszczęsny, przed kimto mówisz?
— Wasza ks. mość nie przyprowadzaj mnie do desperacyi!
— Do prośby mogłem nakłonić ucha, na groźby nie będę zważał.
— Ja proszę… Błagam!…
Tu pan Andrzej rzucił się na kolana.
— Pozwól mi wasza ks. mość sercem, nie z musu sobie służyć, bo inaczej zwaryuję!
Radziwiłł nie odrzekł nic. Kmicic klęczał, bladość i rumieńce przelatywały mu jak błyskawice przez twarz. Widocznem było, że jeszcze chwila, a wybuchnie w straszliwy sposób.
— Wstań! — rzekł Radziwiłł.
