mańskie. Ubodło to jego miłość własną, więc też nie racząc ukrywać złego humoru, rzekł:
— Nie przypisuj tylko tego własnemu dowcipowi, panie Kmicic, jeżeliś ze mnie prawdę wydostał. Mówiłem otwarcie, bom myślał, że książe wojewoda lepiej zna się na ludziach i przyszle człowieka godnego ufności.
— Książe wojewoda przysłał człowieka godnego ufności, — odparł Kmicic — aleście go już stracili. Odtąd tylko szelmy służyć wam będą!
— Jeżeli sposób, w jaki mnie porwałeś, nie był szelmowski, to niech mi w pierwszej bitwie szpada do ręki przyrośnie.
— To fortel! W twardej ja się szkole ich uczył. Chciałeś wasza ks. mość poznać Kmicica, masz go! Nie pojadę z próżnemi rękoma do naszego pana miłościwego.
— I myślisz, że mi włos z głowy z ręki Jana Kazimierza spadnie?
— To sędziów, nie moja sprawa!
Nagle Kmicic zatrzymał konia.
— Hej! — rzekł. — A list księcia wojewody? Masz go wasza ks. mość przy sobie?
— Choćbym miał, tobym nie dał! — rzekł książe. — Listy zostały w Pilwiszkach.
— Obszukać go! — krzyknął Kmicic.
Żołnierze porwali znów księcia pod ramiona, Soroka zaś począł szukać mu po kieszeniach. Po chwili znalazł list.
— Oto jeden dokument przeciw wam i waszym robotom — rzekł, biorąc go pan Andrzej. — Dowie się z niego król polski, co zamierzacie, dowie się i szwedzki,
