dawać, a pan ujrzawszy Kmicica stojącego w progu, kiwnął rękawicą i zawołał:
— A bywajno przyjacielu!
Kmicic, zamiast się zbliżyć, cofnął się do karczmy, bo go nagle złość wzięła. Nie przywykł jeszcze ani do szarej świty, ani do tego, by nań kiwano rękawicą. Wróciwszy tedy, siadł za stołem i wziął się znowu do jadła. Nieznajomy pan wszedł w ślad za nim.
Wszedłszy, przymrużył oczy, bo w izbie mroczno było, gdyż tylko na kominie palił się niewielki ogień.
— A czemuto nikt nie wychodzi, gdy zajeżdżam? — rzekł nieznajomy pan.
— Bo karczmarz poszedł do komory, — odparł Kmicic — a my podróżni, jako i wasza mość.
— Dziękuję za konfidencyą. A co za podróżny?
— Szlachcic z końmi jadący.
— A kompania takoż szlachta?
— Chudopachołcy, ale szlachta.
— Tedy czołem, czołem mopankowie. Dokąd Bóg prowadzi?
— Z jarmarku na jarmark, byle tabunku zbyć.
— Jeżeli tu nocujecie, to jutro po dniu obejrzę, może i ja co wybiorę. A tymczasem pozwólcie, mopankowie, przysiąść się do stołu.
Nieznajomy pan pytał wprawdzie, czy mu się przysiąść pozwolą, ale takim tonem, jakby był tego zupełnie pewien, jakoż nie omylił się, bo młody koniucha odrzekł grzecznie:
— Prosim bardzo wdzięcznie waszę mość, choć i nie mamy na co prosić, bo jeno grochem z kiełbasą możem częstować.
